Ciuch, ciuch, ciuch...

Moja córcia nie lubi. Nie lubi tego, siamtego oraz jazdy samochodem. Fotelik uważa za mini więzienie i za wszelką cenę próbuje z niego wyjść, a jak się nie udaje to głośno woła o pomoc. Ja tego nie wytrzymuję i postanowiłąm, że na trasę dalszą niż 60 km (tyle trwa drzemka) nie pojadę. Nie pojadę i koniec, dlatego reszta rodziny musiała zaakceptować to, że będziemy jeździć pociągiem. Moja mama uważa, że PKP to siedlisko brudu, syfu i chorób zakaźnych. Ja uważam, że jest całkiem okej. W przedziałach jest w miarę czysto, Panowie konduktorzy mówią cicho, jak widzą, że Dzidziusia śpi, opóźnienia są w granicach tolerancji i można spotkać ciekawych ludzi. Wprawdzie zdarzyło mi się to dopiero raz, ale był to bardzo miły raz:)

 A do tego bilety można kupić w... INTERNECIE!!!

Należy jedynie przestrzegać pewnych zasad:
- nie kupujemy dwóch biletów na różne zniżki, bo to zbyt skomplikowane.
- dla niemowlęcia, które za bilet płaci złotych zero, też biletów on-line nie kupujemy.
- aby mieć miejscówki obok siebie należy najpierw kupić jeden bilet, a później miejscówkę dopasować (to wiem z opowieści współpasażera)

Poza tym udugodnienie działa.

Dlaczego to tak jest? Dlaczego jak jakiś zespół informatyków przygotowywał system zakupu biletów on-line to nie przewidział tak oczywistych rzeczy?

Czytałam również, a nawet raz w przelocie widziałam, o wagonach przeznaczonych tylko dla dzieci. Super sprawa! Bardzo bym chciała je wypróbować. Mam nadzieję, że może kiedyś zaczną jeździć na trasie Jagódka-babcia, popularnie nazywanej Kraków-Warszawa. Wtedy tam wsiądę, będę jechać i podziwiać.

Jagódka lubi jeździć pociągiem, ja też. Jest w tym coś...poetycznego. Oglądamy sobie widoki za oknem, szukamy sarenek i śpiewamy piosenkę o niebieskim wagonie. Najpiękniejszą piosenkę o podróży i przemijaniu: