Dzidziusia na ślubie i innych uroczystościach rodzinnych

W życiu Jagody były dwie duże imprezy rodzinne i kilka mniejszych spotkań. Żadne z nich jej się nie podobało. Mniejsze spotkania odbywały się w domu, więc nie było problemu z wyjściem do drugiego pokoju, pocycusiowaniem się w dogodnej dla obydwu stron pozycji leżącej i ululaniem w łożeczku. Gorzej z tymi większymi. Jagoda zaliczyła swój chrzest i ślub rodziców. Na chrzcie było w porządku, bo była malutka i dużą część przespała, ale ślub odbył się kilka dni temu, więc jako prawie już dorosły, 7-miesięczny dzidziuś postanowiła wszystkim pokazać, że niezbyt jej się to podoba. Na początek przepłakała całą przysięgę. Dobrze, że nie braliśmy kościelnego, bo nie wyobrażam sobie słuchania płaczu przez całą, długą mszę. Życzeń nie słuchałam wcale (wybaczcie mi moi goście!), tylko myślałam o tym, żeby wziąć ją już na ręce. Kiedy dojechaliśmy do restauracji (zaprosiliśmy gości jedynie na obiad) myślałam, że się popłaczę. Przede mną pojawiła się perspektywa kilkugodzinnego uspakajania marudzącego dziecka. Byłam wściekła na Dzidziusię, na mojego nowego męża, na buty z obcasami do nieba i ogólnie na wszystko. Nie dziwiłam się córce, bo na jej miejscu też bym nie była zadowolona. Tyle nowych twarzy, każdy wydaje z siebie jakieś dźwięki, do tego wszystko dzieje się w jakiejś paskudnej piwnicy i nie da się nawet porządnie poraczkować. Na szczęście byli dziadkowie i superciocia. Dziadek zabrał na Wawel, babcia i ciocia na spacer, później drudzy babcia i dziadek znowu na Wawel i jakoś dało się przeżyć.  Rodzice też byli zadowoleni, bo mogli porozmawiać z gośćmi, zjeść duuuuży obiadek, a mama nawet pozowała do mini-sesji robionej przez superświadkową (serio, była genialna!).

Ślub i wszystko obok było naprawdę udane, ale jakbym miała to robić jeszcze raz to poczekałabym, aż Jagoda skończy dwa lata. Wasze dzieci też nie znoszą spotkań w większym gronie i zamkniętym pomieszczeniu?